| [Bezoeker (112.0.*.*)]antwoorden [Chinese ] | Tijd :2023-12-03 |  De linguïstische betekenis van Saussure
Taal is de gedachte die is georganiseerd in de substantie van de klank
Om te begrijpen dat taal alleen een systeem van zuivere waarden kan zijn, volstaat het om twee elementen in overweging te nemen die in taal werken: ideeën en geluiden.
Vanuit psychologisch oogpunt is de geest losgemaakt van de uitdrukking van woorden en is hij slechts een massa vormeloze, vage en onduidelijke dingen. Filosofen en taalkundigen zijn het er vaak over eens dat we zonder de hulp van symbolen geen duidelijk en solide onderscheid kunnen maken tussen twee ideeën. Het denken zelf is als een nevel, waarin er geen grenzen zijn die noodzakelijkerwijs afgebakend zijn. Er bestaat niet zoiets als een vooraf bepaald idee. Vóór de komst van de taal was alles dubbelzinnig.
Is het geluid zelf een vooraf gedefinieerde entiteit in vergelijking met dit zwevende koninkrijk? De substantie van geluid is niet vaster of vaster, het is geen model, de gedachte moet overeenkomen met zijn vorm, maar een kneedbare substantie, die zelf in verschillende delen kan worden verdeeld om de betekenaar te bieden die de gedachte nodig heeft. We kunnen ons dus het hele linguïstische feit, d.w.z. de taal, voorstellen als een reeks van met elkaar verbonden kleine onderscheidingen, die tegelijkertijd worden getekend op het oneindige gebied van dubbelzinnige ideeën (A) en het even onzekere niveau van geluid (B), zoals weergegeven in het diagram rechts:
Beeld
De unieke rol van taal in het denken is niet als een materieel geluidsmiddel dat is gecreëerd om ideeën uit te drukken, maar als een medium van denken en geluid, zodat hun vereniging onvermijdelijk leidt tot het trekken van een lijn tussen de eenheden. Denken is inherent chaotisch, en het moet expliciet zijn wanneer het wordt afgebroken. Er is dus noch sprake van de materialisatie van het denken, noch van de vergeestelijking van het geluid, maar veeleer van het nogal mysterieuze feit dat 'gedachte-geluid' een onderscheid impliceert waarin de taal haar eenheid formuleert wanneer zij wordt gevormd tussen deze twee amorfe en onverschillige dingen.Laten we ons voorstellen dat de lucht en het wateroppervlak met elkaar in contact komen: als de druk van de atmosfeer verandert, valt het wateroppervlak uiteen in een reeks kleine onderscheidingen, d.w.z. golven, die stijgen en dalen om iemand te herinneren aan de vereniging van gedachte en geluidsmaterie, of paring...
We kunnen de taal het domein van de onderafdelingen noemen in de zin die op pagina 17 wordt uiteengezet: elk taalkundig element is een klein lid, een articulus, waarin een idee wordt vastgelegd in een klank, en een geluid een symbool van een idee wordt.
Taal is ook te vergelijken met een stuk papier: de gedachte is het positieve, en het geluid is het negatieve. We kunnen de voorkant niet afsnijden en niet de staart, en op dezelfde manier kunnen we in taal het geluid niet uit de geest halen, en we kunnen de gedachte niet uit het geluid halen. Dit kan alleen worden gedaan door middel van een abstract werk, wat resulteert in pure psychologie of pure fonologie.
De taalkunde werkt dus in de periferie waar deze twee soorten elementen samenkomen, en deze combinatie produceert vorm, geen substantie.
Deze punten kunnen ons een beter begrip geven van de willekeur van de symbolen die op pagina 94 hierboven worden genoemd. Niet alleen zijn de twee domeinen die door linguïstische feiten met elkaar verbonden zijn, vaag en amorf, maar de keuze van welke lettergreep welk begrip vertegenwoordigt, is volkomen willekeurig. Anders zou het waardebegrip iets van zijn karakter verliezen, omdat het een element zou bevatten dat van buitenaf wordt opgelegd. Maar in feite is waarde nog steeds volledig relatief, en daarom is de verbinding tussen ideeën en geluiden fundamenteel willekeurig.
De willekeur van symbolen stelt ons op zijn beurt in staat om beter te begrijpen waarom sociale feiten in staat zijn om op zichzelf een taalsysteem te creëren. Waarde bestaat alleen door gewoonte en algemene instemming, dus om waarde vast te stellen, moet er een collectief zijn, en het individu kan geen waarde bepalen.
De aldus voorgeschreven waarden suggereren ook dat het een grote illusie zou zijn om een element eenvoudig te zien als een combinatie van een bepaalde klank en een bepaald concept. Een dergelijke bepaling zou haar loskoppelen van het systeem waarvan zij deel uitmaakt, alsof het een systeem zou vormen om uit te gaan van de elementen en deze bij elkaar op te tellen. Integendeel, we moeten uitgaan van het geheel dat met elkaar in verband staat, het analyseren en uitkomen op de elementen die het bevat.
Om dit argument verder uit te werken, zullen we ze afzonderlijk onderzoeken vanuit het gezichtspunt van de betekenaar of het begrip (§ 2), het gezichtspunt van de betekenaar (§ 3) en het gezichtspunt van het teken als geheel (§ 4).
Omdat we de specifieke entiteit of eenheid van taal niet direct kunnen begrijpen, zullen we woorden gebruiken als materiaal voor onderzoek. Hoewel woorden niet precies overeenkomen met de definitie van taaleenheden (zie blz. 143), geven ze ons op zijn minst een idee bij benadering en hebben ze het voordeel dat ze concreet zijn. We zullen woorden dus behandelen als specimens die gelijk zijn aan de werkelijke elementen van synchrone systemen, en de principes die zijn afgeleid van woorden zijn even geldig voor entiteiten in het algemeen. |
|
